Diabulimia
Diabulimia – pojęcie to powstało z połączenia dwóch słów ang. diabetes – cukrzyca oraz ang. bulimia, jest to zaburzenie odżywiania się, w którym osoby z cukrzycą typu 1 świadomie zmniejszają dawki insuliny w celu utraty masy ciała. Określenie diabulimia nie jest zarejestrowane jako termin medyczny. Natomiast definicja ta pojawiła się w prasie w 2007 roku, a badania były przeprowadzane już w 1970-1980 latach. Często osoby te mają zaburzony obraz swojego ciała. Mimo, iż są szczupłe uważają, że ważą zbyt dużo i są niezadowolone ze swojego wyglądu.
Badania wykazują, że diabulimia dotyczy częściej kobiet, ze względu na przykładanie większej wagi do wyglądu zewnętrznego. Problem dotyczy również dzieci i młodzieży z cukrzycą typu 1. Głównie tych, którzy nie mają poczucia własnej wartości, borykają się z niską samooceną, mają różny poziom inteligencji. Nie rozumieją także na czym polega choroba i jakie niesie ze sobą konsekwencje. Czasami takie zaburzenia u diabetyków są wyrazem buntu przeciwko chorobie. Diabulimia może dotyczyć 15-40% diabetyków.
Przebieg
Zbyt niski poziom insuliny prowadzi do hiperglikemii, czyli nadmiaru glukozy we krwi krążącej. Glukoza nie jest traktowana przez komórki jako materiał energetyczny. W wyniku tego może dojść do glikozurii. Czyli stanu w którym glukoza jest wydalana z moczem po przekroczeniu stężenia we krwi 180mg/dl oraz związana jest ze znaczną utratą kalorii. Niedobór insuliny powoduje uwalnianie wolnych kwasów tłuszczowych do osocza, co może doprowadzić do rozwoju ketozy, kwasicy ketonowej oraz katabolizmu białek. Wszystkie te procesy powodują utratę masy ciała. Niestety wielu diabetyków w taki sposób radzi sobie z odchudzaniem mimo, iż może to prowadzić do rozwoju powikłań oraz zgonu. Diabulimia często jest rozpoznawana u pacjentów, u których występują niewyjaśnione wahania glikemii, częste hospitalizacje wywołane kwasicą ketonową oraz nadmierne skupienie uwagi na masie ciała.
Diabulimia- etapy, objawy i konsekwencje
Objawy i skutki diabulimii występują w zależności od długości trwania choroby. Można podzielić je na trzy etapy:
- Pierwszy (początkowy)- ból głowy, osłabienie, wzmożona senność, wysokie stężenie glukozy we krwi, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu,
- Drugi- nasilenie objawów występujących w etapie I oraz odwodnienie organizmu, zanik mięśni i zmniejszenie masy ciała,
- Trzeci– skrajne zmęczenie, uszkodzenie nerek, uszkodzenie wzroku prowadzące nawet do ślepoty, nefropatia, neuropatia, retinopatia i kwasica ketonowa.
Przewlekła hiperglikemia prowadzi także do nawracających zakażeń bakteryjnych, grzybiczych i wirusowych oraz do obniżonej odporności i ciężko gojących się ran.
W diabulimii oprócz pomijania dawek insuliny nierzadko pojawiają się zachowania podobne jak w przebiegu bulimii lub anoreksji np.: restrykcyjna dieta, ograniczenie ilości przyjmowanych pokarmów, częste ważenie się i koncentracja na wyglądzie zewnętrznym, lęk przed przytyciem. Zdarzają się również wymioty czy nadmierna aktywność fizyczna.
Leczenie
Leczenie polega na prawidłowym rozpoznaniu diabulimii oraz wyjaśnieniu diabetykowi najważniejszych informacji o tym zaburzeniu, o zalecanych dawkach podawania insuliny oraz konsekwencji jakie niesie ze sobą celowe unikanie dawek. Po rozpoczęciu procesu leczenia masa ciała zazwyczaj powraca, a chorzy w wyniku hormonoterapii muszą ciągle kontrolować i zapobiegać zbytniemu przyrostowi tkanki tłuszczowej. W przypadku pacjenta z nadwagą lub otyłością niezbędna jest pomoc diabetologa i dietetyka w celu uzyskania prawidłowej wagi oraz odpowiedniego poziomu glukozy we krwi. Leczenie jest trudne i niezbędne jest włączenie psychoterapii (leczenie przyczynowe) indywidulanej, grupowej lub rodzinnej (szczególnie dzieci i młodzież). Ważne, aby niezależnie od podjętej formy leczenia wspierać osobę chorą i pomagać jej przezwyciężyć trudności.
Zastosowanie mają również leki przeciwlękowe i przeciwdepresyjne. Jeśli dojdzie do dużych niedoborów w organizmie zaleca się stosowanie suplementacji witamin i mikroelementów (np. wapń, witamina D3). Natomiast w przypadku wystąpienia zaburzeń endokrynologicznych należy włączyć preparaty hormonalne. W sytuacjach, które zagrażają zdrowiu i życiu stosuje się hospitalizację.
Diabulimia jest bardzo poważną chorobą, której nie należy bagatelizować. Jest to choroba przewlekła, która oddziałowuje na psychikę, rodzinę, społeczeństwo oraz złożone relacje pomiędzy chorobą i ciałem. Diabetycy muszą być świadomi konsekwencji, do których prowadzi pomijanie leczenia. Celowe unikanie terapii insulinozależnej owszem może prowadzić do utraty masy ciała, jednak niesie to ze sobą niepożądane konsekwencje zdrowotne. Osoby z diabulimią często nie przestrzegają zaleceń lekarskich, ponieważ odczuwają silny lęk. Długotrwałe pomijanie insuliny może doprowadzić do śpiączki i zgonu.
Artykuł opracowany przez praktykantkę: Magdalenę Karge
Po więcej ciekawych artykułów zapraszamy na naszego bloga
mgr Kamila Dyndor
FIZJODIET MEDICAL SPA & Masaż Katowice
Author Info
