Insulinooporność dieta Katowice

Wśród naszych pacjentów obserwujemy gwałtowny wzrost diagnozowania insulinooporności.

Pani Kamila bardzo chętnie pracuje z osobami cierpiącymi na to zaburzenie. Ukończyła kurs School Of Insulinresistance Therapy „SPECJALISTA PRZYJAZNY INSULINOOPORNYM”, który zakończył się oficjalnym egzaminem i wpisaniem na listę polecanych dietetyków przez Fundację.

Zaburzenie to w skrócie oznacza to, że tkanki mają obniżoną wrażliwość na działanie insuliny.

Najczęstszą formą leczenia farmakologicznego jest przyjmowanie preparatów z metforminą. Jednak należy zauważyć, że samo przyjmowanie metforminy nie gwarantuje, że stan zdrowia, wyniki badań i jakość życia od razu się polepszą. Pierwszorzędne znaczenie w tym zaburzeniu ma odpowiednia dieta. Insulinooporność wpływa na codzienne samopoczucie, uczucie senności, koncentrację, a przede wszystkim na problemy z utrzymaniem prawidłowej masy ciała.

Leczenie insulinooporności powinno przebiegać wraz z indywidualnie dopasowaną dietą. To warunek konieczny dla poprawy metabolizmu i utrzymania odpowiedniej masy ciała. Nieodpowiednie leczenie prowadzi bowiem bezpośrednio do zachorowania na cukrzycę typu II. Ogólny stan zdrowia i samopoczucie poprawia między innymi: ograniczenie cukrów prostych, wprowadzenie diety z niskim i średnim indeksem glikemicznym, a także zwiększona zawartość błonnika w diecie.  Ważne jest też dopasowanie odpowiedniej ilości posiłków w diecie i trzymanie czystych przerw między nimi, bez podjadania.

W naszym gabinecie dowiesz się jak w prosty sposób wprowadzić te zmiany, by poczuć się lepiej, a masa ciała wreszcie zaczęła spadać.

Pamiętaj także, że nie w każdym przypadku insulinooporności konieczne jest włączenie leków. Bardzo często tylko dietą jesteśmy w stanie unormować wyniki i wprowadzić insulinooporność w stan remisji!

Insulinooporoność to schorzenie charakteryzujące się zmniejszoną wrażliwością komórek organizmu na działanie produkowanej przez trzustkę insuliny. W konsekwencji prowadzi to do występowania hiperinsulinemii, hiperglikemii oraz jej powikłań. Insulinooporność w większości przypadków występuje wraz z otyłością (w szczególności brzuszną).

Jak powstaje insulinooporność?

Glukoza to energia dla naszego organizmu. Każdy posiłek, który zawiera np. pieczywo, makaron, kasze, mąkę to źródło węglowodanów dla naszego organizmu. Węglowodany są rozkładane do cukrów prostych czyli do glukozy. Kiedy jelita wchłaniają glukozę do krwiobiegu, wtedy podnosi się nasz poziom cukru we krwi. Celem tego jest, aby glukoza wniknęła z krwi do komórek. Natomiast, aby taka reakcja mogła zajść potrzebna jest insulina, której podstawową funkcją jest zmniejszanie poziomu cukru we krwi . Insulina przenosi glukozę z krwi do komórek, a co za tym idzie obniża się poziom cukru we krwi.

Jeżeli w diecie dominują produkty bogate w cukry proste (np. słodycze, dżemy, soki, cola, białe pieczywo, biała mąka) to organizm nie musi już rozkładać węglowodanów na cukry proste, one są już w tej najprostszej postaci. Stąd spożywanie takich produktów powoduje szybkie wchłanianie glukozy i gwałtowny wzrost poziomu cukru we krwi. Nasz organizm broni się przed szybkim, nagłym wzrostem glukozy, dlatego produkuje wtedy ogromne ilości insuliny, aby go obniżyć. Następuje duży wyrzut insuliny bo odprowadzić nadmiar glukozy do komórek, a co za tym idzie, następnie spadek cukru. Stąd tez po spożywaniu takich produktów jesteśmy znowu szybko głodni. Jest to takie błędne koło.

Jeśli taki schemat powtarza się nagminnie, organizm powoli uodparnia się na działanie inuliny i powstaje insulinooporność. Jeżeli jest ona nieleczona to prowadzi bezpośrednio do cukrzycy typu II.  Należy zauważyć, że niezdiagnozowana insulinooporność potrafi trwać latami. Twój wynik na czczo glukozy może być bardzo długo w normie, zanim zaburzenie pogorszy się na tyle by zdiagnozować cukrzycę.

Dodatkowo wysoki poziom insuliny uniemożliwia powstawanie drugiego hormonu – glukagonu – który działa odwrotnie niż insulina. Glukagon odpowiada za proces spalania zapasów energii. I tak, gdy insulina stale utrzymuje się na wysokim poziomie (bo nieustannie podnosimy ją, gdy jemy sporo produktów z cukrami prostymi np. słodyczy), glukagon jest na niskim – tym samym energia odkłada się w tkance tłuszczowej prowadząc do nadwagi i otyłości.

Jakie są objawy insulinoporności:

• problemy z utrzymaniem masy ciała, zwłaszcza tycie w okolicach brzucha (oraz ogólne górnej części ciała)
• senność po posiłku (szczególnie bogatym w węglowodany, a już zwłaszcza w węglowodany proste np., biały makaron, słodycze)
• ciągła ochota na jedzenie, zwłaszcza na słodycze (bardzo często po zjedzeniu wcześniej obfitego posiłku np. po obiedzie)
• częste uczucie głodu
• częste podjadanie, między głównymi posiłkami
• bóle głowy
• senność
• zaburzenia koncentracji
• zaburzenia snu, problemy z wybudzeniem się rano
• zmęczenie
• zespół policystycznych jajników (PCOS), oba zaburzenia bardzo często współwystępują

Najprostszym, podstawowym badaniem, które może potwierdzić insulinooporność jest oznaczenie glukozy i insuliny na czczo w surowicy krwi. Następnie na podstawie tych wyników oblicza się wskaźnik HOMA-IR oraz Quicki. Otrzymane wyniki należy porównać z normami. Normy bywają różne. Jedne podają, że prawidłowy wyniki wskaźnika HOMA-IR to ten poniżej 2, inne zaś, że poniżej 1. Jeśli więc HOMA-IR wynosi 1–2, warto skonsultować swoje wyniki z lekarzem.

Oznaczenie insuliny i glukozy na czczo u zdrowego człowieka powinno mieścić się w określonych przez laboratoria normach.

Prawidłowy wyniki glukozy na czczo wynosi:

• 70–99 mg% (mg/dL) – wynik prawidłowy
• 100–125 mg% (mg/dL) – nietolerancja glukozy
• < 126 mg% (mg/dL) – cukrzyca

Większe problemy są z określaniem norm dla insuliny. W laboratoriach często za normę przyjmuje się wyniki w zakresie 3-25mU/ml, jednak od jakiegoś czasu wiadomo, że normy laboratoryjne są zawyżone. Natomiast, aby otrzymać wynik HOMA-IR poniżej 2 to wynik insuliny na czczo nie może być powyżej 10 mU/ml. Normy te zatem mogą wprowadzać w błąd i sugerować, że np. wyniki glukozy 88 i insuliny 17 to dobre wyniki. Podczas, gdy wyliczony wskaźnik HOMA-IR wyniesie w tym przykładzie aż 3,69.  Bardzo często takie wyniki są bagatelizowane przez lekarzy, pacjenci nie są informowani, że to sygnał alarmowy i nie zmieniają nic w swojej diecie. Trwając w złych nawykach kolejne lata w końcu doczekują się cukrzycy.

Insulinooporność to takie zaburzenie, gdzie poziom glukozy może być w normie, a insulina już niekoniecznie. Stąd należy oznaczać oba te parametry przy jednym pobraniu krwi. Same wyniki glukozy pozwolą nam wyciągnąć wnioski tylko odnośnie cukrzycy. Natomiast zanim pojawi się cukrzyca typu II, występuje najpierw insulinooporność. Jeżeli zacznie działać się jak najwcześniej to jest bardzo duża szansa, że uniknie się zachorowania na cukrzycę typu II.

Analizując wyniki badań, należy także zauważyć, że poziom insuliny zwiększa się fizjologicznie wraz z wiekiem. Stąd interpretując wyniki np. nastolatki i starszej pani należy podejść do tego bardzo indywidualnie.

Oznaczenie glukozy i insuliny oraz wyliczenie wskaźnika HOMA-IR to podstawa w diagnozowanie insulinooporności. Pełniejszy obraz zaburzenia da nam test obciążenia glukozą z oznaczeniem glukozy i insuliny. Należy zauważyć, że lekarze często przy skierowaniu na te badanie kierują tylko na oznaczenie poziomu glukozy. Sam wynik glukozy nie będzie nam pomocny w przypadku insulinooporności. Należy oznaczyć także insulinę. Dopiero te dwa parametry pozwolą nam wyciągnąć odpowiedni wnioski. Zatem badanie polega na oznaczeniu poziomu glukozy i insuliny na czczo z surowicy krwi, następne po 1h i po 2h od obciążenia glukozą 75g (obciążenie glukozą oznacza wypicie roztworu z 75g czystej glukozy). Takie badanie jest bardzo pomocne dla dietetyka, np. w celu ustalenia określonej liczy posiłków w jadłospisie. Pozwoli nam także uzyskać wiedzę czy insulinooporność przebiega np. z hipoglikemią. Należy zauważyć, że zalecenia dietetyczne dla pacjenta z hipoglikemią oraz dla tego bez hipoglikemii będą się różnić.

Opieka dietetyka zaczyna się od pierwszej wizyty w gabinecie, na której zostaje przeprowadzony wywiad dietetyczny i medyczny. Rozmawiamy o trybie życia, aktywności fizycznej, rodzaju wykonywanej pracy. Analizujemy wyniki badań, przyjmowanie leki oraz suplementy. Dietetyk wysłucha co jadasz najczęściej, jakie masz preferencje żywieniowe (czyli co lubisz, a czego nie). Podczas pierwszej wizyty wykonane zostaną też badania antropometryczne (pomiary obwodów ciała) i analiza składu ciała.
W przypadku insulinooporności bardzo przydatne będą badania, o których mowa wcześniej (zwłaszcza test obciążenia glukozą z oznaczeniem glukozy i isnuliny ALBO przynajmniej wyniki insuliny i glukozy oznaczone na czczo). Na tej podstawie wspólnie wybieramy drogę, która poprowadzi do realizacji obranego celu.
Uzyskasz szczegółowe informacje co jeść, w jakich ilościach, jak często i o jakich porach dnia. Dietetyk sporządzi plan dietetyczny uwzględniający Twój stan zdrowia oraz upodobania kulinarne.

Od tego momentu widujemy się na wizytach kontrolnych w odstępach dwutygodniowych, aby kontrolować postępy spadku wagi i/lub poprawienia wyników. Podczas wizyt kontrolnych przeprowadzana jest ponownie analiza składu masy ciała, pomiary antropometryczne, odbywa się konsultacja dietetyczna, urozmaicamy dietę i proponujemy nowe przepisy, które stanowią podstawę w procesie dalszej redukcji wagi. Oprócz niższej masy ciała, zyskasz lepsze samopoczucie, piękną cerę, nauczysz się racjonalnego żywienia.
Po osiągnięciu wymarzonego celu i zakończeniu kuracji odchudzającej rozpoczynamy okres stabilizacji wagi, który gwarantuje utrzymanie osiągniętej masy ciała, bez efektu jo-jo. Twoje odchudzanie musi być skuteczne i bezpieczne.

W przypadku insulinooporności bardzo ważna jest edukacja żywieniowa. Jest to zaburzenie, które będzie towarzyszyć całe życie. Owszem, da się je wprowadzić w stan remisji. Natomiast, gdy porzucimy nowe nawyki żywieniowe wyniki ponownie się pogorszą. Stąd jest niezbędne nauczyć się zasad zdrowego żywienia w tym zaburzeniu by po zakończeniu współpracy z dietetykiem potrafić samodzielnie układać i dobrze bilansować posiłki.